Bijna 1 maand in Israël

Wauw, de tijd vliegt voorbij hier. Morgen zit ik alweer een maand in Israël. Inmiddels kunnen we weer volop aan de pasta, brood en bier zitten, dus alle westerlingen van appartement 1 zijn in een goede bui (en ik heb weer geld op mijn kaart gekregen!). Ik en mijn drie huisgenoten zijn trouwens de enigen die vanuit het westen komen, de rest komt uit India of Thailand. Eerdere werk-ervaringen met westerse mensen heeft ervoor gezorgd dat hier niet heel veel westerse mensen komen. Maar goed, er zijn ook maar 2 appartementblokken bezet met volunteers (ongeveer 25 mensen in totaal).

Op vrijdag ben ik met Tom en Tyrone de woestijn ingetrokken en hebben we een aantal bergen beklommen. Het uitzicht op Yahel was prachtig en de omgeving gaf ons ook hele mooie plaatjes. Helaas was de accu van mijn camera leeg tijdens de reis, dus heb ik niet alles kunnen fotograferen. 's Avonds uiteraard weer een feestje met onze Indiase buren gehouden.

Zaterdag ben ik met Tom op het heetst van de dag (heel erg verstandig trouwens, not) naar de velden gelopen. Aan de overkant van Yahel zijn velden met aardappelen, uien, watermeloenen en paprika's. Ook is er een gedeelte met dadels. Het heeft even geduurd dat ik door had dat ze met 'dates' (Engelse woord ervoor) dadels bedoelen. Maar nu weet ik het!

Maandag had ik mijn vrije dag genomen. Ik wilde namelijk wel eens een cultureel dagje in Eilat hebben. Het werk in de guesthouse begon op dat moment om 07.30 en ik kon meerijden met Jacob, een member van de kibboets die de was naar Eilat ging brengen. Dat scheelde mij weer een buskaartje.
Ik was rond 9 uur in Eilat en dat betekende dat de winkels net aan het openen waren. Het museum waar ik heen wilde was nog gesloten en ik besloot (ongeduldig als ik ben) om naar de grens met Jordanië te lopen. Het werd een wandeling over de boulevard tussen de mijnenvelden (echt waar! Maar het was goed aangegeven zodat je niet per ongeluk op een mijn kon stappen) richting de grenspost. Ik liep al vrolijk overal foto's van te maken tot ik opeens het bordje bij de grenspost las: 'Military zone, NO PHOTOGRAPHING'.
Oeps. Ik zag achter mij al een politie-auto in de verte aanrijden, dus ik ben maar snel naar het strand gerend. Daar heb ik de onwetende toerist uitgehangen en op het strand maar mooie grens-foto's lopen maken. Terug liep ik over het strand omdat ik bang was dat de politie mij op ging pakken voor spionage. Of zoiets. Maar dat is niet gebeurd.

Na mijn grens-bezoek ben ik naar het museum van Eilat gegaan. Het is een klein museum over het ontstaan van Eilat en het was erg interessant. Het koste ook maar 10 shekel (= 2 euro) om binnen te komen.
Daarna ben ik naar de Coral World Underwater Observatory and Aquarium gegaan, maar voor ik daarin ging heb ik kameel gereden. Er stond een man met twee kamelen buiten de Observatory en ik kon het niet laten om niet kameel te gaan rijden in het Midden Oosten. Ik wilde eigenlijk naar de Camel Ranch gaan, maar daarvoor heb je een auto nodig dus dat werd een beetje moeilijk.
Een halfuur op een kameel zitten was meer dan genoeg, want erg lekker zit zo'n beest niet. De gedachte wegdrukkend dat ik nu bijdraag aan een soort van dierenmishandeling (ja, kom op, als je er over nadenkt is het best zielig dat je als kameel luie toeristen moet rondrijden), heb ik toch van het ritje en het uitzicht genoten. We liepen namelijk langs de kust met Eilat. Het trok ook veel bekijks, als ik geld had gevraagd voor portretrechten was ik nu allang stinkend rijk geweest, haha.
Maar ik ben superblij dat ik het gedaan heb, want het was ontzettend gaaf!

Daarna was het tijd voor de Underwater Observatory. Kort gezegd is het een park vol aquariums met mooi gekleurde vissen, haaien en schildpadden. In het gebouw van de Observatory kon je een blik werpen op het leven in de Rode Zee. Ik had al tijdens het snorkelen gezien hoe mooi het was, maar voor mij is het nog steeds indrukwekkend dat zoiets aan de andere kant van het glas echt in de zee staat.
Je kon ook naar het Oceanarium waar je een film te zien kreeg over een walvishaai en tegelijkertijd bewogen de stoelen. Aan alle waarschuwingen voor zwangere vrouwen en mensen met hartproblemen had ik iets spectaculairs verwacht, maar dat viel best tegen. Ach, het was kindvriendelijk.
Op een gegeven moment had ik alles wel gezien in het park en liep ik naar de bus. En toen begon het avontuur.

Ik had al eerder verteld dat het bussysteem belabberd was. Nou, vandaag was het ook een feest. Ik heb bijna een uur in de brandende zon bij de Observatory op een bus moeten wachten. Eerst kwamen er 4 bussen langs, maar die waren alleen voor medewerkers. Bij de vierde bus raakte ik al behoorlijk geirriteerd omdat van die 4 bussen er maar 1,5 vol zat. Als je dan bussen stuurt, stuur er dan ook een voor toeristen lijkt mij. Inmiddels was het al aardig druk bij het bushokje.
Mijn planning was om de bus van 17.00 naar Tel Aviv te pakken (die komt namelijk ook langs Yahel en is stukken sneller dan de kibboetsbus), maar die had ik al gemist toen ik eenmaal in de bus vanuit de Observatory zat. De volgende bus was om 19.00. Oke, twee uur wachten. Geen probleem, dan kon ik nog even naar de Mall en wat eten.
Op het Central Bus Station hoefde ik geen kaartje te kopen omdat ik niet helemaal naar Tel Aviv hoefde, maar dat was toen ik al een beetje bang werd, want op het scherm knipperde een grote rode nul. Geen idee waar het voor was, maar ik ging er vanuit dat het om het aantal plaatsen ging. Geen goed teken dus. Ik besloot alvast bij de halte te staan zodat ik zo snel mogelijk een kaartje kon kopen en van een plek verzekerd was.
Toen de bus kwam mochten eerst de mensen met een kaartje naar binnen (logisch). Daarna was ik aan de buurt, maar had helaas te maken met een fascistische lul van een buschauffeur en werd vervolgens de bus uitgezet omdat ik 'maar naar Yahel hoefde'.
Goed, ik snapte het wel. Er waren mensen zonder kaartje die verder dan ik moesten reizen, maar ik was op dat moment zo kwaad op die vent dat ik even een moment voor mezelf moest nemen om tot rust te komen. Op dat moment zat ik al meer dan 3 uur op een klotebus naar Yahel te wachten en niemand leek daar te weten waar de kibboetsbus stopte.
Het huilen stond me nader dan het lachen en ik had het op dat moment helemaal gehad met Israël en hun vervelende Hebreeuws. Na de buschauffeur in mijn gedachten een aantal keer vervloekt te hebben en 'ik hoop dat zijn bus pech onderweg krijgt' werd ik weer wat kalmer en heb ik een taxi naar kibboets Eilot genomen (ik word vaste klant daar) en heb ik mijn frustraties tegen een begrijpende taxi-chauffeur gelaten en ik voelde me ineens stukken beter.
In kibboets Eilot was er gelukkig iemand die de bus besteld had (moet nog steeds uitzoeken hoe dat kan doen zodat ik de volgende keer niet voor verrassingen sta) en ik ben nog nooit zo blij geweest een bus te zien (ja, alweer, wordt ook al een gewoonte hier). Ik was kapot die avond, maar ik heb ondanks dat laatste een fijne dag gehad.

Gisteren was het Dodenherdenking in Israël en moesten we om 10 uur 's ochtends 2 minuten stilte houden voor de slachtoffers van de holocaust.
Het aparte eraan was dat door die twee minuten 'stilte' een sirene loeide om iedereen attent te maken dat ze een moment voor zichzelf moesten nemen.

Nog iets anders. Silvana is uit Yahel vertrokken omdat ze hier niet gelukkig was en omdat ze vond dat de volunteers hier als slaven behandeld werden. Ook was haar bij de KPC verteld dat ze werk bij de receptie kreeg, wat ik nogal vreemd vond omdat de KPC tegen mij niks over het werk gezegd heeft.
Vanochtend moest ik even bij Nitzan (leider van de volunteers) zijn voor wat producten voor ons appartement en meteen kwam Ariel (leider van de kibboets) de kamer in om een gesprek met mij en Nitzan aan te gaan. Hij stelde vragen over hoe ik me voelde en hoe ik dacht over het werk en Yahel zelf. Ik heb eerlijk gezegd dat ik geen problemen had en ik hier was aangekomen met lage verwachtingen en dat het hier allemaal behoorlijk was meegevallen. De mensen zijn hartstikke aardig en de voorzieningen hier zijn niet anders dan een camping in Frankrijk (en ik heb slechter gezien!). Het werk is prima, dus ik was verbaasd waarom Ariel al die vragen vroeg.
Wat blijkt nou: Silvana is naar de KPC gegaan en heeft een heel negatief beeld gegeven over Yahel waardoor de KPC geen volunteers meer hierheen zend voordat alles is opgelost.
Aan mij was de vraag of ik maandag met een mevrouw van de KPC kon praten over hoe ik over de omstandigheden hier dacht omdat ik waarschijnlijk het dichtst bij Silvana stond als haar roommate en mede-Europeaan.
Wauw, ik moet kibboets Yahel redden *voelt zich meteen supervrouw*.
Ariel drukte me ook op het hart dat ik eerlijk moest zijn tegen de KPC-mevrouw en dat ik me niet door hem en Nitzan beïnvloed moest voelen zodat ik geen eerlijk verhaal kan geven.
Wel, we zullen zien hoe het gaat lopen.
(dramatische toon) Zal Yahel van de ondergang gered worden? *dramatische drum*

WORDT VERVOLGD